Groot Onderhoud

Net nu ik besloten heb aan mijn plantsoen een blog te wijden, gaat het op de schop. Ik maak me daar zorgen over. Een van de charmes van plantsoenen is wat mij betreft de 'spannende' staat van onderhoud. Een plantsoen floreert het best met 'pappen & nathouden'. Grasmaaien, een enkele snoeibeurt, vuil verwijderen; dat werk. Het moet er uit zien alsof het er al een eeuwigheid ligt. Een rustpunt in een jachtige wereld.

Maar uiteindelijk hebben we het over getemde natuur. En natuur wil zich helemaal niet laten temmen. Dus maken wortels bulten in paadjes, verzakken walkanten en dreigen bomen om te vallen. Een plantsoen moet met een rollator te nemen zijn dus soms moet er iets gebeuren. Ik kan, kortom, de keuze van de gemeente billijken.

Toch word ik er zenuwachtig van. Ik hou van mijn plantsoen. En mijn ervaringen is dat mijn goedkeuring bijna gelijk staat aan een doodvonnis. Als ik na veel vijfen en zessen besluit dat dit merk sinaasappelsap voor mij de prijs-kwaliteitsverhouding heeft, dan wordt de prijs de volgende week verhoogd. Als ik me er dan maar mee troost dat ik voor iets meer nog wel mijn favoriete sapje kan krijgen, hangt er de volgende keer het bericht dat 'dit produkt uit het assortiment wordt genomen.' Er zijn weken dat ik vermoed dat mijn bonuskaart nummer door Albert Heijn wordt gebruikt om produkten met te lage winstmarges te traceren. Ik zou een andere grutter proberen als ik dacht dat het alleen aan AH lag. Maar ik denk dat ik het ben. Mijn favoriete fietsroute is in verbouwing zodra het weer fietsen aangenaam maakt. Koffie-automaten... Nou ja, laat maar, u begrijpt waar dit gemopper heengaat.

Misschien valt mijn plantsoen nog wel te redden. De gemeente heeft altijd geldgebrek, en ik hoop er een beetje op dat ze op het laatste moment terugschrikken voor het grote werk. Dat ze het houden bij het egaliseren van een enkel paadje. Alleen de slechtste stukjes beschoeiing vervangen. Dat alleen die dooie boom met het wespennest gerooid wordt. Ik zou eens een ingezonde brief schrijven over de schandelijke toestand van ons nieuwe stadskantoor, of de noodzaak van een verbrede uitvalsweg. Tot nu toe zijn dat effectieve plunderaars van de gemeentelijke begroting gebleken.

Maar zorgen maak ik me.

De Advertentie

Vandaag dacht ik bij mijn wandeling door het plantsoen aan een advertentie die ik had gelezen. Daarin zocht een jonge vrouw zich een rijke oudere man. Hij moest haar kostbare levensstijl onderhouden. In ruil daarvoor zou zij hem begeleiden naar sociale gelegenheden in haar kwaliteit van stijlvolle, knappe, jonge vrouw. Dat laatste naar eigen zeggen, een foto stond er niet bij. Van sex kon geen sprake zijn, behalve als de man in kwestie behalve erg rijk ook erg knap was.

Nou ben ik niet rijk en naar mijn plantsoen durf ik wel alleen. Bovendien zou het mijn relatie met mevrouw de Tuinman aardig verstoren. Komt nog bij dat ik juist van mijn partner verwacht dat zij er vooral voor mij is als er geen anderen zijn. Kortom, ik viel niet in haar doelgroep.

Toch bleef het aanbod iets fascinerends houden. Ten eerste vermoed ik, dat iemand die zo hoog opgeeft van haar esthetische kwaliteiten in het echt niet anders dan zwaar tegen kan vallen. Maar dat zou ik zelf wel even willen zien.

Een andere vraag is of zo'n relatie zou kunnen werken. Op zich geloof ik wel in relaties waarbij beide partijen bewust voor een bepaalde ruil kiezen. Een zakelijke instelling past misschien niet in het romantische ideaal maar ik heb de indruk dat sommige relaties er een stuk op vooruit zouden gaan als de zakelijke kwesties aan het begin van de relatie niet onder het romantische vloerkleed waren geschoven. En ook menig traditioneel huwelijk, gesloten omdat twee families wederzijdse belangen zagen, blijkt voor de echtelieden een zeer bevredigende situatie. Misschien omdat de verwachtingen om te beginnen niet onrealistisch hoog gespannen waren.

Het kan natuurlijk ook helemaal verkeerd lopen.

Voor de relatie van de jonge vrouw uit die advertentie zie ik in ieder geval geen mooie toekomst. Ze kiest wel heel erg voor de rol van accessoire; zoiets als een representatieve auto. Daarmee wordt je relatie een soort omgekeerde Russische roulette. Je moet maar hopen dat je partner dood gaat voordat hij je inruilt voor een nieuwer bouwjaar. Maar misschien is dat net het stukje spanning waarnaar zij op zoek is.

De Dames

Vandaag liepen er twee mevrouwen door mijn plantsoen. Een van hen had een opvallende glimmende jas aan. Ze vroegen waar het beeldje was van de naamgeefster van mijn plantsoen. Nou gaat dit wel over mijn plantsoen, maar het heet niet naar mij. Dat geeft niet.

Ik vertelde de dames waar ik dacht dat het was. Maar ik geloof niet dat dat goed genoeg was. Ze wilden het zeker weten. Ze waren net al een keer verkeerd gelopen en ik zei dat ze weer terug moesten en dan aan de andere kant van mijn plantsoen moesten zijn. De dame zonder glimmende jas wilde in ieder geval niet weer terug.

Nadat ze doorgelopen waren begon ik te twijfelen. Vijf minuten later kwam ik langs het beeldje van de naamgeefster. Ik had het wel goed verteld. Iets verderop zaten de dames op een bankje. Als ze geluk hebben, hebben ze het beeldje niet gevonden. Dan mogen ze nog een keertje door mijn plantsoen wandelen.

Geen Park

Mijn plantsoen weet eigenlijk niet wat het wil. Het begint als een plantsoen, maar als je even doorwandelt is het een stadspark en als je niet uitkijkt beland je in een natuurpark. Als je wat verder wilt wandelen is dat natuurlijk fijn.

Maar ik vind het plantsoen het mooist. Het blijft een soort plantenbak waar je in mag wandelen. In vergelijking met de stedelijke bebouwing er omheen, een soort bonsai wereld.

Ik hou erg van natuur. Om naar te kijken. Een beetje aangeharkt graag. Met natuur loopt het makkelijk uit de hand. En dan krijg je brandnetels, wespen en Schotse hooglanders. Daar hou ik weer niet van. Ik hou van de natuur die zijn plaats kent en aardig is tegen ('bang voor' mag ook) menselijke toeschouwers. Tegenwoordig denken veel mensen dat natuur niet vrij genoeg kan zijn. Die mensen nemen beren beten, malaria en vieze schoenen graag voor lief. Ik niet.

Vroeger, zo'n eeuw of zo geleden, was de mensheid nog verstandig. Toen vond men het met een plantsoenetje wel genoeg. Maar met de komst van het natuurpark is het allemaal fout gegaan. Het woord 'park' suggereert iets beheersts. Maar je kan (in Nederland!) zomaar door een wild zwijn ondersteboven gelopen worden. En in het buitenland schijnen zelfs leeuwen, tijgers en stekende geleedpotige vrij in zo'n park rond te mogen rond wandelen.

Gelukkig heb ik mijn plantsoen. Dat is natuur zoals het bedoeld is. Met een stad bij de hand om er van bij te komen.