Gluren

Ik zit op mijn bankje wat te dromen. Mijn plantsoen bewijst de menselijke stadsbewoners vandaag goede diensten. Er wordt gekuierd, uitgelaten, geluierd en anderszins gerecreëerd dat het een lieve lust is. Ik bekijk het allemaal. Ik ben blij met mijn plantsoen op een regenachtige, misantrope dag. Maar op een zonnige dag als deze is het helemaal een feestje.

Ik ontwikkel me door deze blog steeds meer tot een gluurder. Een gluurder met een doel weliswaar, maar toch. Ik verdien hier geen geld mee dus het argument van een professionele plicht kan ik niet gebruiken. Het zou ook niet terecht zijn; eerlijk gezegd is het zoeken naar onderwerpen om iets over te schrijven vaak alleen de verklaring, lees smoes, waarom ik plaatsneem op mijn bankje. Daarna laat ik me afleiden door alles wat voorbij komt, vrouwen voorop.

De kunst van het gluren is vooral het er niet als zodanig uit te laten zien. Aangezien ik regelmatig met een camera door mijn plantsoen loop, in de hoop een plaatje te vinden dat iets toevoegt aan mijn tekst, valt dat niet mee. Ook mijn geslacht en leeftijd werken hier in mijn nadeel. De onschuld van een zevenjarig meisje zal ik nooit benaderen. Hoewel er over de onschuld van kinderen in het algemeen ook best wat te relativeren valt, qua aanblik zit ik verkeerd.

Dus zit ik op mijn bankje en kijk om me heen. Ik probeer er uit te zien als een toevallige passant die nou eenmaal ogen heeft en daarmee gedoemd is te kijken. Je kan ze natuurlijk ook dicht doen, dat doe ik ook wel eens, maar nu zijn ze toevallig open. De rest doe ik in mijn hoofd. Daar Photoshop ik naar harte lust.

Moreel vind ik gluren een lastig onderwerp. Aan de ene kant is wat er in mijn hoofd gebeurd, mijn zaak. Iedereen mag in zijn hoofd doen wat hij wil. De koningin vermoorden, sex hebben met de hele fauna en flora, of dromen van zijn pensioen, het mag allemaal. Sterker nog, ik geloof dat het heel onverstandig is om een gedachte bij voorbaat te verbieden. Niets zo kwalijk als ontkende verlangens. Pas een daad kan een misdaad zijn. En zonder slachtoffer geen misdaad.
(De wetgever zit in mijn ogen op een hellend vlak als hij kinderporno strafbaar maakt, ook als er aantoonbaar geen kind bij de productie ervan betrokken is. Ook het hebben van pedofiele gedachten mag niet strafbaar zijn. Het wordt ook hier pas anders als er, mogelijk, slachtoffers zijn.)

Maar goed, het lastige van gluren is natuurlijk dat er wel een slachtoffer is als iemand zich begluurd voelt. Iedereen moet van mijn plantsoen in vrijheid kunnen genieten. Dus moet ik me inhouden. Blijft voor mij wel het probleem hoe ik dan een leuk plaatje bij deze blog krijg....

Flairck

Het is al anderhalve week prachtig weer in mijn plantsoen. De natuur weet zich bijna geen raad in haar haast om het koele voorjaar van zich af te schudden. En de mensen luieren tegen de klippen op. Vanaf mijn bankje zie ik futen voorbij zwemmen, een zeldzaamheid in mijn plantsoen, en zie ik een veldje bezaaid met madeliefjes en jeugd.

Het is allemaal bijzonder prettig om te bekijken. Persoonlijk vind ik de geluiden van de vogels en de stad een daarbij passende soundtrack. Maar in mijn plantsoen wordt daar wordt soms anders over gedacht. Dat verbaast niet zo erg als het gaat om joggers en andere sportievelingen. Ik kan me ook wel voorstellen dat het prettig is om te rennen op het ritme van een daarvoor geschikt muziekje.

Iemand die aan natuurfotografie doet met een Mp3-speler in z'n oren prikkelt mijn fantasie. Het kan natuurlijk zijn dat hij makkelijk afgeleid wordt en daarom zich bewust wat moet afsluiten voor de werkelijkheid om hem heen. Maar ik denk dat hij gewend is de natuur in documentaire vorm tot zich te nemen. Om natuur als zodanig te herkennen heeft hij De Vier Jaargetijden van Vivaldi nodig. Of het verzamelde werk van Flairck. Bij voorkeur met een bedaagde stem die de getoonde beelden duidt. Met die achtergrond herkent hij meteen het juiste plaatje, zonder blijft hij twijfelen.

Eigenlijk had ik het even moeten vragen. Maar voordat ik op die gedachte ben gekomen en mijn gene heb achter me gelaten ben ik alweer thuis. En raadsels zijn misschien leuker dan oplossingen.

Normaal gesproken ben ik niet geneigd te denken dat veranderingen ook verbeteringen zijn. Maar als ik eerlijk ben, vind ik de toename van de Mp3-spelertjes en aanverwant spul dat wel. In het geval van mijn plantsoen, dan. Als je nu nog met een ghetto-blaster durft aan te komen ben je niet alleen asociaal maar hopeloos ouderwets. En vooral dat laatste zorgt er voor dat iedereen tegenwoordig z'n eigen soundtrack heeft zonder daar de ander bij te storen.

Ik zag trouwens laatst nog wel een mooie eigentijdse versie van de ghetto-blaster. Een meisje en een jongen zaten samen te minnekozen bij het geluid van een notebook. Het apparaat was overigens van zulke kleine speakertjes voorzien dat ik alleen het vermoeden van een muziek mee kreeg.

Mijn vader zou nooit geloofd hebben dat iedereen zijn computer mee naar het park kon nemen. En al helemaal niet dat je dat alleen doet om een achtergrondmuziekje te hebben.