Ruby Tuesday

Het is voorjaar. En mijn plantsoen heeft er zin in. Kleine waterhoentje zwemmen achter moeder aan en eigenlijk al het plantaardige loopt uit of bloeit. Zelfs de acacia, die toch een zeer achterdochtige natuur heeft, gelooft er blijkbaar in. Ook het kansarmen bankje zit zeer welgemoed kansarm te wezen. Het voorjaarsgevoel is niet te houden. Zich daarin specialiserende columnisten hebben het al dagen over 'rokjesdag'.

Zo'n voorjaar dat een poosje op zich heeft laten wachten; het heeft wel wat. Iets waar je een beetje moeite voor hebt moeten doen, al is het maar wat langer wachten, heeft toch een beetje extra waarde. Het soort overpeinzingen die het goed doen op een mijn bankje in de zon.

Een paar jongens en meisjes in de middelbare-school leeftijd komen voorbij geslenterd. Hun leven lijkt me ondraaglijk licht. Ze hebben de schoonheid van de jeugd en zo te horen als grootste zorg wie er allemaal komen op het feest van komende zaterdag. Een meisje heeft natuurlijk rood haar. Althans, dat denk ik. Meisjes van die leeftijd willen vaak iedere kleur haar, als het maar niet die is waarmee ze geboren zijn.

Ik moet aan Ruby Tuesday denken, van de Rolling Stones. Een mooi liedje over een meisje dat zich niet wilde laten vangen. Uit het de korte flower-power periode van de Stones. Mooie parkmuziek, maar het mag ook best in mijn plantsoen. Ook in mijn jeugd al gedateerd, maar voor de duur van het liedje was ik altijd verliefd op Ruby. Iemand die risico's durfde te nemen. Waar je een paar mooie momenten mee deelde en waarvan je op een zonnige morgen afscheid van nam. Beiden blij dat je elkaar gekend had. Levend in het totale nu.

Het is een prachtig ideaal, maar ik ken er weinig -als in 'geen'- die zo kunnen leven. Wie er het dichtst bij kwam waren sommige wereldreizigers die ik op een kibboets ben tegengekomen. Mensen die hun reis als een tijdelijk iets zagen, konden goed leven met dat onthechte idee. Voor een tijdje dus. Zij die huis & haard voor onbepaalde tijd hadden achtergelaten, leken stuk voor stuk vooral op zoek naar iets beters. 'Freedom is just another word for nothing left to loose.' zoals Janis Joplin het zong. En de meeste mensen hebben uiteindelijk liever wel wat te verliezen, denk ik. Maar misschien is dit projectie.

Mijn middelbare-school tijd was trouwens helemaal niet ondraaglijk licht, in tegendeel. En het zou me niet verbazen dat als ik in de koppetjes van dat groepje kon kijken, ik zou schrikken van de zorgen. Maar op een bankje op een mooie dag in april wil ik dat helemaal niet weten. Ik wil gewoon dromen van hoe het leven zou kunnen zijn.Het is tenslotte voorjaar.

Paris Hilton

Het is vandaag koud maar zonnig in mijn plantsoen. Op een beschut bankje kan je het heel aardig uithouden. De vogels hebben het druk. Omdat lang nog niet alle planten en bomen blaadjes hebben kan je dat allemaal goed bekijken.

Zittend op mijn bank moet ik denken aan twee berichtjes die gelijker tijd op Nu.nl stonden. Het eerste bericht had als strekking dat over de laatste 30 jaar het aantal hoog-opgeleiden was gestegen terwijl ook het aantal slecht betalende banen was gestegen en het aantal goed betalende banen was gedaald. De conclusie was, dat een hogere opleiding niet automatisch leidt tot een beter betaalde baan. Terwijl beleidsmakers daar wel vanuit gaan. Zoals met bijna ieder onderzoek roept het bij mij meer vragen op dan dat het beantwoord. Maar laat ik het maar even eens zijn met die conclusie.

Het tweede bericht is dat Paris Hilton ongeveer 870 euro per minuut verdient. Eigenlijk verdiende ze 70 000 pond in dik anderhalf uur, maar dat eerste bedrag klinkt veel leuker. Nu ben ik niet bekend met de CV van Paris, maar ik verwacht dat ze in het onderzoek waar ik het net over had niet onder de hoog-opgeleiden zou worden geturfd.

De logisch conclusie uit deze twee berichten lijkt me dat iedere student die veel wil verdienen subiet moet stoppen met zijn/haar studie. Zeker is niets maar als er een relatie is tussen opleidingsniveau en werk dan lijkt dat een omgekeerde. (Het gekke is trouwens ook nog dat je heel goed kan verdedigen dat nit-wit Hilton waar voor haar geld biedt. Ze verdiende die 70 000 pond met een nachtclub bezoek, als publiciteitsstunt voor die club. Ik denk niet dat gewone publiciteitsmiddelen ter waarde van 70 000 pond een vergelijkbare 'exposure' hadden opgeleverd.)

Maar eigenlijk maak ik me vooral zorgen hier in het zonnetje. Iets anders dat uit dat onderzoek blijkt, is namelijk dat er vooral een toename is van slecht-betaalde banen. En dat lijkt me consistent met het beleid dat de laatste 25 jaar gevoerd is. Nederland moest aan het werk. Dus (?) zijn minimum lonen verlaagt, krijg je minder makkelijk een uitkering en is die uitkering dan lager. Zo ontstaat er meer slecht betaald werk en zijn er minder mogelijkheden om er aan te ontsnappen. Je zou kunnen redeneren dat die banen er nooit geweest waren als het minimum loon niet verlaagd was. Maar werkgevers die de mogelijkheid hebben om het ergens anders goedkoper te laten doen, zullen dat denk-ik altijd doen. Het effect is dus vooral dat het werk dat toch in Nederland moet gebeuren, goedkoper is geworden.

Nou is er altijd de kwestie van de nuance. De hoofdregel is natuurlijk dat iedereen die dat kan, zijn eigen broek moet ophouden; moet werken voor zijn brood. (En dan is het handig wat hoger opgeleid te zijn, want dan heb je wat meer te kiezen.) Aangezien mensen makkelijk de weg van de minste weerstand kiezen, moet het voelbaar zijn dat voor je eigen geld werken concrete voordelen biedt. Maar ondertussen schuiven we toch richting de situatie dat je hard werkt en toch onder de armoede grens blijft. In Rotterdam schijn je gedwongen te kunnen worden om voor je bijstand te werken. Daar dwingt de overheid mensen te werken voor een salaris onder het minimum loon. Gouden handel, lijkt me. En niemand ziet hier iets merkwaardigs in. Behalve de mensen die het betreft.

Fraude moet worden bestreden en klaplopen ontmoedigd. Maar ik heb ooit geleefd in een land waar we graag zagen dat iedereen een bestaansminimum had en bij voorkeur een redelijk inkomen uit werk. Ik ben verhuist naar een land waar we vooral bang zijn dat er van ons 'harde werken' door iemand anders geprofiteerd wordt.
En ik weet niet wie mij terug kan verhuizen.

Bijna Voorjaar

Volgens de kalender is het voorjaar, maar mijn plantsoen weet het nog niet zeker. Het wil wel graag, daarover geen twijfel. Maar het vriest 's nachts nog. En overdag wordt het ook niet erg warm.

En dan zie je wie durft en wie niet. De vogels trekken zich weinig van het weer aan. 's Ochtends is het een lawaai van betekenis. Territoria moeten worden afgebakend, en indruk op vrouwtjes moet er gemaakt worden. Maar de plantenwereld is gedifferentieerder. De treurwilg heeft een veel optimistischer aard dan zijn naam doet vermoeden. Hij is al aardig groen. Berken zijn ook niet kinderachtig. Maar sommige andere loofbomen durven nog niet zo. 't Is nog koud en voordat je het weet raken je blaadjes bevroren. En dan moet je de hele zomer beschadigd door. Of erger, raakt je bloesem beschadigd en verlies je dit jaar je kans op nakomelingen.

Maar als wandelaar in mijn plantsoen glijden al die botanische zorgen een beetje langs me af. Eigenlijk vind ik dit vooral een heel erg mooie tijd van het jaar. Als het om mensen zou gaan zou mijn voorkeur waarschijnlijk een beetje verdacht worden gevonden, maar nu mag ik onbekommerd genieten van al dit fraais in de knop.

Ik hoop dat ik het voorjaar nog even ten zuiden van ons wil blijven, en dat mijn plantsoen nog even blijft twijfelen tussen voorzichtigheid en er voluit voor gaan.

Groot Onderhoud 2

Mijn computer is jaloers op mijn plantsoen, denk ik. In ieder geval vond hij dat hij ook best wat aandacht kon gebruiken. En omdat hij mij daar hardhandig op wees, heeft ie die gekregen. Die aandacht is ten koste gegaan van mijn plantsoen, en van het schrijven daar over.

Kortom ik, moet mij excuseren voor het ontbreken van nieuwe berichten over mijn plantsoen. Er waren andere dringende zaken. Ik hoop dat ik volgende week mijn leven weer kan beteren.